Estetik, güzellik değil; kimlik meselesidir.

Uzun yıllar estetik uygulamalar “daha genç görünme” başlığı altında konuşuldu. Oysa bugün aynaya baktığımızda gördüğümüz şey sadece yaşlanma izleri değil; stres, bastırılmış duygular, yorgunluk, hayal kırıklıkları ve hatta hayatla kurduğumuz ilişkinin izleri.

Yüz, insanın en dürüst alanıdır.

Saklamaya çalışırız ama ele verir.

Kaş arasındaki çizgi sadece mimik değildir; sürekli tetikte olmanın, kendini savunma hâlinin sonucudur. Dudak kenarındaki düşüş yalnızca yerçekimi değil; söyleyemediğimiz cümlelerin ağırlığıdır. Göz çevresindeki yorgunluk ise uykusuzluktan çok, zihinsel yüklerin bir yansımasıdır.

İşte bu noktada estetik uygulamalar, “daha güzel olmak”tan çıkar; kişinin kendini yeniden tanımlama sürecine dönüşür.

Bugünün bilinçli danışanı artık tek bir şey soruyor:

“Beni başkası gibi yapmadan, bana iyi gelir misiniz?”

Bu soru çok kıymetli.

Çünkü modern estetik anlayışı; yüzü dönüştürmek değil, yüzle barışmayı hedefler.

Her yüzün bir ritmi vardır.

Her mimik bir hikâye taşır.

Ve her müdahale, bu hikâyeyi bozmadan yapılmalıdır.

Doğru estetik; yüzü susturmaz, aksine rahatlatır.

İfadesizleştirmez, yükünü hafifletir.

Aynı kalırken daha dingin görünmeyi mümkün kılar.

Belki de bu yüzden artık estetik, yalnızca dışarıdan bakanların değil; aynaya bakan kişinin iç huzuruyla ölçülüyor.

Çünkü gerçek değişim, başkalarının fark etmesiyle değil;

kişinin kendine bakarken “iyi ki” demesiyle başlıyor.

Ve estetik, tam da burada anlam kazanıyor.