Türk dizileri artık sadece eğlence aracı değil, milyonların ruh halini belirleyen bir kültürel güç haline geldi. Ancak her güçlü araç gibi, bu dizilerin de iyileştirici ve yıkıcı iki yüzü var.

Bir yandan Türk dizileri, bizi ekran başında buluşturan ortak bir dil yaratıyor. Aile bağlarını, dostluğu, sevgiyi, fedakârlığı anlatarak insanlara umut veriyor. “Kardeş Payı” mizahla düşündürürken, “Diriliş: Ertuğrul” tarih bilincini aşılıyor. “Gönül Dağı” Anadolu’nun sıcaklığını yeniden hatırlatıyor. Bu yapımlar, kültürel mirasımızı dünyaya taşıyarak bir nevi duygusal ihracat sağlıyor.

Ama madalyonun öteki yüzü daha karanlık. Bazı diziler, topluma yanlış değerler aşılıyor. Şiddet, aldatma, lüks yaşam takıntısı ve sahte aşk hikâyeleri, gençleri gerçeklikten koparıyor. Her bölümde bir “ihanet” ya da “intikam” sahnesi izleyen seyirci, zamanla duygusal eşiğini kaybediyor. Gerçek hayatla kurgu arasındaki çizgi bulanıklaşıyor.

Buna rağmen, suç sadece yapımcıda değil. İzleyici de seçimini bilinçli yapmalı. Çünkü ekran, bir aynadır: ne ararsan onu gösterir. Eğer kalite, samimiyet ve derinlik ararsak; diziler yalnızca vakit geçirmek için değil, insanı dönüştüren hikâyeler anlatmak için var olur.

Türk dizilerinin geleceği, reytinglerin değil, vicdanların terazisinde şekillenecek. O terazide dengeyi koruyabilirsek, hem eğleniriz hem de öğreniriz.