Gazze hâlâ yorgun, hâlâ yaralı ama hâlâ ayakta.
Taş sokakların sessizliğinde yankılanan çocuk sesleri, duvarların arasından sızan ışıkla birleşiyor. Her çatlak, her nefes, bir halkın var olma çabasını anlatıyor. Bugün havada bambaşka bir sessizlik var; içinde umut barındıran bir sessizlik.

Hamas’ın ABD’nin sunduğu barış planını kısmen kabul etmesiyle birlikte, rehinelerin serbest bırakılması ve insani yardımların önünün açılması bekleniyor. Bu gelişme, yalnızca diplomatik masaların değil; yıllardır hayatta kalmak için direnen insanların, dualarını gökyüzüne taşıyan annelerin, taş sokaklarda yürüyen çocukların başarısıdır.

Bu, büyük bir zafer değil — ama onurun, sabrın ve Sumud ruhunun kazandığı bir adımdır.

Gazze’de yaşam hâlâ sürüyor. Çocuklar kumlara kendi ülkelerinin haritalarını çiziyor. Anneler, yıkılmış evlerin gölgesinde çay demlerken dua ediyor. Pencerelerden taşan ekmek kokusu, limanlarda dalgalarla buluşan umut gibi… Hepsi bir bütünün parçası: insan kalabilmenin sessiz direnişi.

Küçük anlar, büyük hikâyelerin tanığıdır. Bir çaydanlıktan yükselen buğu, toprağa düşen bir el izi, taş bir duvarın gölgesinde paylaşılan bir lokma… İnsanlık, çoğu zaman bu küçük anlarda kazanır.

Bugün Gazze’de yaşanan, bir diplomatik başarıdan öte; sabrın, inancın ve dayanışmanın somut karşılığıdır. Halkın onuru, dünyanın sessizliğine rağmen ayakta kalmayı başarmıştır. Bu adım, Sumud’un yani “kök salan direncin” gerçeğe dönüşmüş halidir.

Gazze’nin limanlarında bekleyen gemiler, taş sokaklarda yürüyen çocuklar, sessizce dua eden anneler… Hepsi bir cümlenin devamıdır:
İnsanlık bazen en sessiz anlarda kazanır.